Marleen komt binnen, dicht tegen haar moeder aangedrukt. Ze vindt het vreselijk om te komen; een onbekende mevrouw, een onbekende ruimte, niet weten wat er gaat gebeuren….. Mama mag niet weg! Gelukkig ontstaat er al snel vertrouwen en na 20 minuten zegt Marleen opgelucht: ‘mam, je mag wel naar huis gaan, hoor. Het is hier zo leuk’.
Marleen (9 jaar) is aangemeld voor speltherapie omdat ze zó angstig is, dat dit haar belemmert in haar dagelijks leven. Daarnaast heeft ze soms woedeaanvallen. Nadat ze een paar keer bij speltherapie geweest is, kunnen we hierover praten. Ik vraag haar om op een groot papier te gaan liggen. Zo teken ik haar op het papier. Samen kijken we naar de ‘papieren Marleen’. Ik vraag haar hoe groot haar bange gevoel eigenlijk is. Ze tekent een grote blauwe cirkel in de buik van de papieren Marleen. Sjonge, Marleen, altijd te moeten leven met zo’n groot bang gevoel in je buik…. Wat moet dat moeilijk zijn. Nadat we hier een tijdje naar hebben zitten kijken zegt Marleen ineens, strijdlustig: “maar het blíjft niet zo groot hoor!”. Verbaasd vraag ik: “oh, nee?”. “Nee, want er is ook nog een bóze Marleen, en die zorgt er voor dat de bange steeds weer klein wordt”. En al pratend pakt ze het rode vetkrijt en ze tekent het hele lijf vòl met rood krijt. Zó, wèg is de bange Marleen.
Wàt een kracht. En wàt een inzicht! Marleen laat hier zo mooi zien wat ik eigenlijk al wist: een kind weet zelf onbewust vaak wel hoe het zit. Maar vaak heeft het niet de juiste woorden om het uit te kunnen leggen. Al spelend en al tekenend, hebben we nu de juiste metafoor gevonden om verder mee te werken. Want ja, altijd te moeten leven met zo’n strijd in je buik is natuurlijk evengoed geen pretje.
We kunnen aan de slag. Langzamerhand mag Marleen weer de grip op haar eigen emoties krijgen. Zodat ze haar niet meer de baas zijn.
