Ik schep nog een tweede bord nasi op en kijk het lokaal rond. De meeste van deze mensen heb ik zo’n 30 jaar geleden voor het laatst gezien. Met deze mensen heb ik m’n kindertijd doorgebracht. Ik kijk rond en zie een klas vol volwassen geworden kinderen, krachtige persoonlijkheden, ieder met een eigen levensverhaal. Een levensverhaal, wat als vanzelfsprekend gedeeld wordt met de mensen met wie je je kindertijd gedeeld hebt.
De hele avond komen de herinneringen voorbij. Herinneringen aan de leuke biologieles waar je zèlf plantjes mocht kweken, de musical, kamp, het feit dat er toen nog geen sloten op de wc-deuren zaten, de vraag van de meisjes om een genderneutraler aanbod van de handvaardigheidslessen. Maar ook de herinneringen aan die ene rotopmerking, de woedeuitbarsting, het niet uit-uit-de-verf komen omdat je dyslectisch bleek te zijn kunnen met elkaar gedeeld worden.
De levensverhalen getuigen van kracht. Het zoeken naar je identiteit, het aangaan en soms moeten verbreken van relaties, vlotgetrokken loopbanen, de blutsen die je op moest lopen. Wat is er in de afgelopen jaren veel gebeurd. En: wat is het fijn om hier te zijn!
We moeten mensen missen. Door ziekte kan niet iedereen op deze reünie aanwezig zijn. Voor een ander geldt misschien dat de blutsen die in het leven zijn opgelopen tè diep, tè pijnlijk waren. Mogelijk was je er nog niet aan toe om de confrontatie met je kindertijd aan te gaan. Is het ’tijd’ die alle wonden heelt?
Een paar dagen later zit ik weer in een klaslokaal; dit keer in een voor mij onbekend lokaal op een school in Friesland. Met de ouders en leerkracht van Melanie ben ik in gesprek om te bepalen hoe we haar kunnen helpen om emotioneel sterker te worden. Als ik na een uur het lokaal weer verlaat denk in aan Melanie. Beste meid, wat wens ik jou toe dat je over 30 jaar wéér in dit lokaal kan zijn. Dat je je kindertijd onder ogen kan komen. Je zult deuken oplopen, teleurgesteld worden of moeten zoeken naar je identiteit. Maar je mag je verbinden met je klasgenoten, de mensen om je heen. Spelend, ontdekkend en in verbondenheid kunnen jouw veerkracht en levensplezier zich ontwikkelen. Zo’n schooltijd wens je iedereen toe!
