Herfstvakantie! Een goed moment om, eindelijk, de zolder op te ruimen. Dit keer pak ik het grondig aan: zelfs m’n oude schoolspullen moeten er aan geloven. Al snel ben ik verdiept in aantekeningen van 21 jaar geleden. “Ach wat leuk”, “oh ja, dat is ook zo”, “haha, wat was ik toen nog jong”. Nadat ik alle mappen heb doorgebladerd, moet ik constateren dat het meeste zwaar verouderde informatie is. Ik neem een dapper besluit … de papierversnipperaar. Er is echter één vak, wat ik niet ga versnipperen. Van dit vak bewaar ik alle aantekeningen, verslagen en werkstukken. Je begrijpt het al, dit is het vak Spel! Wat heb ik goede herinneringen aan dit vak. En vooral: aan de docent! Cobie van de Stoep, wat heb je me geïnspireerd en wat heb je me veel geleerd! Mede dankzij jou ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het is wanneer een kind mag spelen. Echt mag spelen, ontdekken, kliederen, vormen en acteren. Al spelend kan een kind zich ontspannen, zich uiten, dingen verwerken, dingen vertellen, dingen leren, samen-zijn.
En nu, hier op mijn zolder, terwijl de herfstregen op het dakraam klettert, weet ik weer waarom ik speltherapeut ben geworden. Ik wil samen met kinderen deze ontdekkingsreis maken. Ik wil hen helpen als het even niet meer lukt. Ik wil samen spelen en zo met elkaar in contact komen. Ik wil proberen om jou, kind, te begrijpen en jou te helpen om weer op je eigen benen de wereld in te stappen. Gewoon, omdat je het waard bent … en omdat je het kunt!
Ik stuur Cobie van de Stoep een mailtje, om haar te vertellen welke rol ze in mijn leven heeft gespeeld. En ik vraag me af: welke rol mag ik gaan betekenen in het leven van een kind?
