“We hebben een vrolijk kind thuis. Ze zit lekker in haar vel en kan goed verwoorden wat haar bezighoudt. Ook op school gaat het goed”. Zo begint de mail van een moeder. Ik denk terug aan dit meisje: Margriet. Ze kwam bij mij in therapie omdat het niet zo goed met haar ging. Ze kon zich slecht concentreren op school en was thuis vaak boos. De eerste sessies was ze bezig met het uitzoeken van speelgoed: servies bij servies, poezen bij de poezen, kappersspulletje bij kappersspulletjes. Ik denk dat ze op deze manier haar wereldje ging ‘ordenen’. Na een paar weken kwam ze met een zucht binnen; wéér haar werk niet af. Nadat ik benoemd had hoe vervelend dit was, vroeg ik: ‘kan je ’s een dier bedenken die een beetje op jou lijkt?’. Margriet zei meteen: “een dolfijn, die springt ook achter elk visje aan wat ‘ie ziet zwemmen”. Wow! Wat een prachtig antwoord!
Vanaf dat moment zijn we aan het spelen gegaan met deze dolfijn. Margriet vulde een grote bak met water, liet de dolfijn hierin zwemmen en verzon de ene afleiding na de andere: vogeltjes op de rand, kindertjes die langsliepen, bloemen die op het water dreven, ….. Er was zóveel te zien, dat onze dolfijn niet eens meer aan eten toekwam. En ja, toen werd de verzorger natuurlijk boos!
Dit beeld vertelde ik in het gesprek met de ouders en de leerkracht. Hoe herkenbaar! Voor de ouders en leerkracht gaf dit beeld al voldoende handvatten om Margriet te kunnen helpen.
De speltherapie ging verder. Ik vroeg wat de dolfijn nodig had om ook nog te kunnen eten. Margriet bedacht dat een extra waterbak de dolfijn zou kunnen helpen. We maakten een kleine waterbak èn een doorgang tussen de twee bakken. De dolfijn kon zelf bepalen wanneer ze even rust nodig had in die kleine bak èn wanneer ze weer samen met de andere dolfijnen in de grote bak kon springen. Wat was dit heerlijk voor de dolfijn
Toen het eind van de therapie naderde hebben Margriet en ik foto’s gemaakt van het hele verhaal. Daarna hebben we achter de computer het hele verhaal op papier gezet. Nadat we alles hadden uitgeprint en de foto’s bij het verhaal hadden geplakt, zei Margriet met een zucht: “mijn eigen verhaal. Mijn eerste eigen boek!”.
