Arnon is 5 jaar. De eerste keer komt hij verlegen binnen, z’n moeder achter zich aan trekkend. Als hij afscheid heeft genomen van mama, vertel ik hem dat we eerst maar ’s gaan bekijken wat voor speelgoed ik allemaal heb. Dat is een heleboel!
Arnon komt bij mij omdat hij vaak boos is. Hij maakt vaak ruzie en heeft thuis veel boze buien. In de spelkamer zie ik een verlegen, rustig jongetje. Arnon speelt met de ridders, de monsters en de dieren. Er wordt volop gevochten! De ene ridder schiet de andere ridder omver, de dino maakt de ridder dood maar wordt weer gepakt door een krokodil, dieren rennen heen en weer over het slagveld. Het kasteel is soms een veilige vesting, soms ineens een plek waar het gevaarlijk is. Mijn ridder blijkt ineens bij de tegenpartij te horen. Het is een chaos. Om eerlijk te zijn: ik snap er niks van…. En ik realiseer me: dit is hoe Arnon z’n wereld beleeft: ‘hij snapt er niks van’.
Na een paar weken heb ik een voorstel. Arnon en ik kiezen 2 kleuren pijpenragers. We knippen ze in kleine stukjes. Daarna verdelen we de ridders, draken en dieren. Arnon de helft en ik de helft. Het leger van Arnon krijgt blauwe pijpenragers, mijn leger krijgt rode pijpenragers. Nu begrijpen we allebei tegen wie we vechten.
Intussen speelt Arnon ook met ander speelgoed. En ook daar ontstaat vanuit de chaos steeds meer duidelijkheid. Soms stelt hij zelf voor: “zullen we even die draadjes pakken?”. Tijdens het gesprek met z’n ouders komen we er achter dat de boosheid van Arnon voortkomt uit zijn gevoel van onduidelijkheid. Papa en mama nemen zich voor om Arnon meer duidelijkheid te geven. Op school neemt juf Arnon regelmatig even apart, om uit te leggen wat er gaat gebeuren. En de speltherapie.. die ronden we af. Arnon bouwt een mooie dierentuin, met wegen en hekken. Zo is duidelijk waar elk dier hoort. De verzorger rijdt naar huis, naar z’n kindjes. Die hebben thuis de tafel al vol gezet met lekker eten. Wat een rust!
